Το ποίημα του Fitz-Greene Halleck για τον Μάρκο Μπότσαρη.

«MARCO BOZZARIS »

Του Αμερικανού ποιητή Fitz-Greene Halleck. (1790-1867)

Μεσάνυχτα, μες στην φρουρούμενη σκηνή του

Ο Τούρκος ονειρεύονταν την ώρα

Που η Ελλάδα, με λυγισμένα σε ικεσία γόνατα,

Θα τρέμει μπροστά στη δύναμή του.

Στα όνειρα, με πόλεμο και με πολιτική

Μάζευε τα τρόπαια – κατακτητής!

Στα όνειρα, άκουγε το τραγούδι του θριάμβου του.

Φόραγε το δαχτυλίδι - σφραγίδα του μονάρχη του

Και πάταγε τον θρόνο του μονάρχη - βασιλιάς!

Έτσι άγριες οι σκέψεις του φτερούγιζαν χαρούμενες

Σαν πουλί στον κήπο της Εδέμ.

Μεσάνυχτα, μες στου δάσους τις σκιές

Ο Μπότσαρης παράταξε τους Σουλιώτες του,

Αφοσιωμένους, χαλύβδινους σαν τις δοκιμασμένες τους λεπίδες,

Ήρωες στην ψυχή και στο σώμα.

Εκεί είχαν σταθεί των Περσών οι χιλιάδες,

Εκεί η ευτυχής γη είχε πιει το αίμα τους

Στις Πλαταιές μιαν αρχαία μέρα.

Και τώρα εκεί έπνεε ο ίδιος στοιχειωμένος αέρας,

Οι γιοι των προγόνων, εκείνων που νίκησαν εκεί,

Με το χέρι έτοιμο να χτυπήσει και την ψυχή να τολμήσει,

Τόσο γρήγορα, τόσο μακριά… Όπως εκείνοι.

Μια ώρα πέρασε – ο Τούρκος ξύπνησε.

Αυτό το λαμπρό όνειρο ήταν το τελευταίο του.

Ξύπνησε – για να ακούσει των φρουρών του την κραυγή:

«Στα όπλα! έρχονται! οι Έλληνες! οι Έλληνες!»